"بهترین چیز برای انسان زاده نشدن و آفتاب را ندیدن است."(تئوگنیس-شاعر یونانی)
تولد ستیزی یا آنتی ناتالیسم را می توان نوعی نحله یا نگرش فلسفی برشمرد که معتقد است تولید فرزند(procreation)، از لحاظ اخلاقی امری نادرست و خطاست.در متن پیش رو قصد دارم تا کمی درمورد آن بنویسم و از دلایل خودم برای طرفداری از این نگرش بگویم.
کی یرکه گور می گوید:"خدایان ملول بودند و بنابراین انسان را آفریدند.آدم از تنهایی ملول بود و بنابراین حوا را خلق کردند.از آن زمان،ملال وارد جهان شد و دقیقا به همان نسبتی که جمعیت رشد می کرد،ملال نیز بیشتر می شد".
به احتمال زیاد برای شما هم موقعیت هایی پیش آمده که احساس غریبی را تجربه کرده اید:بی حوصلگی آمیخته با حس بی معنایی و گم گشتگی،در یک کلام درد می کشید بی آنکه بدانید از کجاست و چیست؛از ملال صحبت می کنم.از حالی که حتی نمی توان به راحتی معنایش کرد یا توضیحش داد؛عمیق تراز غم و شادی و به همان نسبت مبهم تر از آنها.در این یادداشت میخواهم با استمداد از کتاب فلسفه ملال اندکی این زخم چرکین را بشکافم.
پیش نوشت:من در این مطلب قصد نقد فیلم ندارم چرا که نه از سواد این کار برخوردارم و نه آنقدر فیلم شناس هستم که بتوانم از عهده ی نقد فیلم برآیم؛بلکه مطالبی در باب فیلم ها و کتاب هایی که می بینم و می خوانم می نویسم و در آن ها تنها برداشت های شخصی خود و احساسی که آنها در من ایجاد کرده اند را به قلم می کشم.
آمادئوس(ساخته ۱۹۸۴)یکی از فیلم هایی بود که مرا در خود غرق کرد و سبب شد تا آن را برای همیشه به خاطر داشته باشم چرا که از موضوعی حرف می زند که من آن را با گوشت و خون درک کرده ام و هر روز با آن می زیم،این فیلم تقابل موتزارت افسانه ای را با آنتونیو سالیری،در وین قرن ۱۸ به تصویر می کشد:تقابل نبوغ و عادی بودن را و چه دردآور است این کشمکش!
